Najbardziej pragniemy tego, co nam umyka.

 Powinniśmy solidaryzować się z własnym losem!

 To, czego inni nie wiedzą, czyni nas jeszcze bliższymi.

 

......Wraz z upływem czasu zaczynam zauważać że mam coraz mniejszą ochotę mówić. Patrząc na ludzi których mijam na ulicy, widzę w pociągu, autobusie, stwierdzam że owszem oni dużo mówią ale nie rozmawiają. A to diametralna różnica. To tak jakbyś powiedział "Ja Cię kocham ale chleb można kupić w pasmanterii" Im jestem starszy tym bardziej męczy mnie ludzkie paplanie. Już nie mówi się że spotkamy się jutro, pojutrze, za tydzień. Dziś w modzie jest durne stwierdzenie zapożyczone z "angielszczyzny" - jesteśmy in touch. Każdy z nas trwa w sobie samym. A między sobą wymieniamy komunikaty. Jak informator na stacji kolejowej. "pociąg do Warszawy odjedzie....."

 Oczekiwanie na niebezpieczeństwojest gorsze niż moment,gdy ono na człowieka spada.

 Tego imię za życia wypisane jest w niebie,komu chlebem powszednim jest ofiara z siebie.

 Arabowie albo czołgają się u twych stóp, albo skaczą ci do gardła.

 Dawało jej to podstawy do chełpienia się, że jest w mieście najlepszą babcią w łóżku.

 Mam prawo popełniać błędy i mam prawo ich później żałować lub nie żałować. Nikt nie ma jednak prawa mnie za to oceniać, a tym bardziej krytykować.

 Potrzeba dwóch lat, aby nauczyć się mówić; pięćdziesięciu, aby nauczyć się milczeć.

 Mamy prawo popełniać błędy. Oprócz jednego: tego, który niszczy nas samych.