Jeszcze nikt nie rozbił się o niebo.

 To, co wiemy, można porównać do zapałki płonącej w mrokach wieczności.

 Często mam wrażenie, że ludzie są najbardziej stadnym ze wszystkich zwierząt. Jeżeli rzucisz na przykład kilka – kilkanaście jednostek na względnie pusty obszar, już po chwili zaczną się przyciągać jak magnesy, zbierać w jedną kupkę, początkowo szeleszczącą od czasu do czasu wyrzucanymi plotkami, a potem bulgoczącą emocjami kipiącymi w pochwałach lub kłótniach albo nawet współfałszującą jakiś przebój nadawany akurat w radio.

 Bylibyśmy niejako martwi,
gdybyśmy już nie mieli o czym marzyć.

 Wówczas dopiero będziemy szczęśliwi, kiedy uświadomimy sobie swoją rolę, choćby najskromniejszą.Wówczas dopiero będziemy mogli żyć w spokoju i umrzeć w spokoju, gdyż to, co daje sens życiu, daje także sens śmierci.

 Nadzieja jest czymś pośrodku między skrzydłami a spadochronem.

 ,,Dlaczego mimo tego że się staramy inni tego nie zauważają,nie doceniają... a może poprostu udają że tego nie widzą tylko po to by nie mieć względem Ciebie jakichkolwiek zobowiązań''

 Nie ma większej samotności, niż samotność marzenia o labiryncie.

 Jestem aniołem, ale kiedy ktoś mi podcina skrzydła lecę dalej na miotle.

 Okłamywanie samego siebie donikąd nie prowadzi.

 Cudownie byłoby czasem móc zamienić myśli w rzeczywistość!