W adoracji przeżyłem najbardziej treściwe godziny mego życia. Przy wszystkich moich błędach i grzechach mam nadzieję, że będzie mi dane oglądać Tego, który w nawiedzeniu tak często na mnie patrzył.
Żądacie, żeby dziś umierali ludzie po to, aby żyć mogli ci, którzy się jeszcze nie narodzili?
Przecież, westchnęła, nie ma nic do stracenia prócz życia.
Dawniej śmierć była mi zawsze tylko kimś z szerszego towarzystwa. Teraz zasiada ze mną do jednego stołu: muszę się z nią zaprzyjaźnić.
Im dłużej się żyje, tym ranek jakby wcześniej przychodzi z każdym rokiem.
Ludzie wielbią słońce, które świeci jasno na niebie, a nie to, które jeszcze nie wzeszło.
I pamiętajcie, Rzymianie, jedyne, czego możemy się obawiać, to Galowie!
Życie z dnia na dzień może wydawać się fajne i romantyczne, kiedy ma się dwadzieścia lat, ale w wieku dwudziestu pięciu staje się nudne, trzydziestu przygnębiające, a czterdziestu wręcz groteskowe.
Trzeba jeść aby żyć, nie zaś żyć, aby jeść.
Ludzie skupiają się na drobnych sprawach, żeby wielkie ich nie przytłoczyły.
