Ludzkie życie jest zbudowane z czasu. Nasze dni, nasza zapłata mierzone są w godzinach, nasza wiedza wyznaczana jest przez lata. Chwytamy w ciągu dnia kilka minut na przerwę na kawę, a potem czym prędzej biegniemy do biurek, spoglądamy na zegarek, żyjemy od jednej wizyty do drugiej. Mimo to nasz czas kiedyś się kończy i w głębi duszy zastanawiamy się, czy przeżyliśmy dobrze te wszystkie sekundy, minuty, godziny, dni, tygodnie, miesiące, lata i dekady.
Niezłomną zasadą jest, że nawet najdłuższa podróż zaczyna się od pierwszego kroku. Wszystko, co robimy, mimo że jest małe, może mieć olbrzymie znaczenie dla tego, co przyjdzie później.
Czas jest jak rzeka. Nie możesz dotknąć tej samej wody dwa razy, bo przepływająca woda zawsze zostawia za sobą coś nowego.
Nie ma nić trudniejszego od czekania.
Muszę się z tym oswoić, poczuć, że jesteś
ze mną, nawet jeśli nie ma cię w pobliżu.
Niezawodnym sposobem na stracenie tożsamości jest odwlekanie rzeczy na później. Zmarnowana chwila jest stratą oddechu życia. Przyrzekając sobie, że zaczniemy żyć „później”, wegetujemy w żałosnym stanie antycypowania naszej własnej egzystencji.
Nie wiedziałam jak sobie umeblować czas.
Czas to nie to, co zegarek pokazuje. Czas to to, co dzieje się w nas, i co my sami czynimy. Przyszłość jest tajemnicą. Przyszłość zależy od tego, co robimy w teraźniejszości.
Czas jest niczym rzeka, nie możemy dotknąć tej samej wody dwukrotnie, bo woda, której dotknęliśmy przepływa, a przychodzi nowa. To samo dotyczy czasu.
Czas jest jak rzeka. Nie możesz dotknąć tej samej wody dwa razy, bo przepływająca woda, którą dotknąłeś, pójdzie na zawsze. Ciesz się każdym momentem.
Godzina czytania jest godziną skradzioną z raju.
