Czas to coś, czego nie można kupić, nie można go zdobyć ani odzyskać. Kiedy mija, jest stracony na zawsze. Dlatego niezmiernie ważne jest, aby zrozumieć, jak go efektywnie wykorzystać.
Czas jest krótki dla tych, którzy świętują, ale dla tych, którzy cierpią, wydaje się nieskończony. Czas jest zatem względny i różni się dla każdego człowieka.
Czas jest jak rzeka, nie możesz dotknąć tego samego miejsca dwukrotnie, bo woda, która już przepłynęła, nigdy więcej nie przepłynie. Można stracić i odzyskać pieniądze, zdrowie, przyjaciół, ale czasu już nigdy nie odzyskasz.
Czas jest jak rzeka, której nie można dotknąć dwa razy tego samego miejsca, bo woda, którą dotknąłeś, idzie dalej i zastępuje ją inna woda. Tak samo minuty, które mijały, nie powracają nigdy.
Możesz być z kimś przez dwa lata i nie poczuć nic szczególnego. Możesz być z kimś przez dwa miesiące i poczuć wszystko. Czas to nie miernik.
Czas jest tym, czego najmniej nam wystarcza, a jest to jedyne, co mamy. Zrozumienie tego paradoksu jest początkiem mądrości.
Czas jest rzeką, która zmywa wszystko, co rodzi się i kwitnie na jej brzegach; on nie zna wstrzymań ani opóźnień, jest surowy i nieubłagany jak śmierć, której jest zwiastunem.
Czas jest najważniejszym zasobem, którego używamy. Daje nam możliwość, ale równocześnie jest ograniczony. Jak na paradoks, wiele osób go marnuje, nie doceniając jego wartości. Czas, który upłynął, nigdy nie wróci.
Czas to najdoskonalszy z nauczycieli. Tylko on potrafi pokazać nam kto naprawdę jest naszym przyjacielem, a kto jedynie udaje.
Czas leczy rany.
