Daj mi jeszcze trochę czasu! Daj mi jeszcze godzinę! Tak błagają umierający... Czas jest najcenniejszym skarbem.
Czas – najlepszy sędzia.
Nie ma czasu – tak krótkie jest życie – na sprzeczki, przeprosiny, zawiść, wyjaśnienia. Jest tylko czas na kochanie, i to w tej chwili, że się tak wyrażę.
Nie marnuj czasu, bo to szpitalna pościel, na której się do końca będziesz kłaść. Pamiętaj, że kiedy umierasz, nie możesz zabrać ze sobą żadnej z gromadzonych przez całe życie minut.
W życiu człowieka czas jest tym samym, czym w sonacie powtarzające się motywy muzyczne. Porządek pór roku zawsze taki sam, a jednak zawsze inny. Człowiek jest zawsze ten sam, a jednak zawsze inny.
Czas jest największym nauczycielem, mimo że zabił wszystkich, którzy odbyli u niego naukę.
Czas jest postrzegany jako coś nieosobistego, obiektywnego, jako swoisty format, w którym istnieje całe nasze życie, gdy na prawdę jest – niejako paradoxalnie – najosobistowszym aspektem naszego bytowania.
Grunt nie przywiązywać się do niczego. Do czego się przywiążesz, to chciałbyś zatrzymać. A zatrzymać w życiu nie można nic.
Czas jest krótki dla tych, którzy świętują, ale dla tych, którzy cierpią, wydaje się nieskończony. Czas jest zatem względny i różni się dla każdego człowieka.
Czas jest jak rzeka. Nie możesz dotknąć tej samej wody dwukrotnie, ponieważ płynąca woda, którą dotknąłeś, już płynie dalej. Żyj każdą chwilą swojego życia do maksimum, ponieważ każda sekunda, którą tracisz, nie wraca.
