Nie ma na świecie nic bardziej elstycznego, ani bardziej bliskiego mężczyźnie, ani bardziej stanowczego niż czas. Dociera do każdego, nie wybiera miejsca, nie oszczędza niczego – zostawia pustynię po bitwie, ziemię po pożarze, serce po miłości.
Czas jest jak rzeka. Nie możesz dotknąć tego samego miejsca dwa razy, bo przepływająca woda nie jest już tą samą, a człowiek, który najpierw ją dotknął, nie jest już tym samym człowiekiem.
Czas jest wymiarem, w którym występuje fenomen miłości, ale także fenomen zła. Kontrola czasu oznacza kontrolę tych dwóch zagadnień.
Czas jest jak rzeka, której nie możemy dotknąć dwukrotnie, bo przepływająca woda, to już nie ta sama woda, która była przed chwilą. Czas mija nieubłaganie, nie zważając na nasze starania, aby go zatrzymać.
Czas jest zbyt wolny dla tych, którzy czekają, zbyt szybki dla tych, którzy się boją, zbyt długi dla tych, którzy cierpią, zbyt krótki dla tych, którzy się radośnie bawią, ale dla tych, którzy kochają, czas jest wiecznością.
Nie marnuj czasu, bo to materiał, z którego zrobione jest życie. Lecz nie zapominaj, że nie możemy odzyskać straconego czasu. Czas jest jak rzeka. Nie możemy dotknąć tych samych wód dwukrotnie. Ponieważ woda, której dotknęliśmy, przepływa już dalej i nigdy nie powróci. Czas przepływa niewzruszenie, jak rzeka.
Czas jest zbyt powolny dla tych, którzy czekają, zbyt błyskawiczny dla tych, którzy się boją, zbyt długi dla tych, którzy cierpią, zbyt krótki dla tych, którzy się cieszą. Ale dla tych, którzy kochają, czas jest wiecznością.
Proszę nie przeszkadzać, czekam na piątek.
Czas to nieobecne ziarno, z którego rośnie cały świat. Nie można go zatrzymać, nie można go zapanować. Czasu nie można kupić, można go tylko przeżyć. Nie ma sensu go tracić, bo go nie odzyskamy.
Ja o swoim braku czasu mogłabym napisać książkę, gdybym znalazła czas.
