I już wiem, że trzeba nauczyć się odchodzić. Od ludzi. Od tego, co nas niszczy, co nam nie służy. Od miejsc przykrych i niezrównoważonych. Ale należy także dawać szanse w innych miejscach. Otwierać siebie z klucza. Przed kolejnymi sercami. Czasem po to, żeby dostać po mordzie. A czasem po to, by zaznać raju na ziemi.
Wśród wielkości rzeczy, które są wokoło nas, istnienie Nicości dzierży pierwsze miejsce, a władza jej obejmuje rzeczy, które nie mają bytu,
a jej istota tkwi w czasie, między przeszłością i przyszłością, i nie posiada zgoła teraźniejszości.
Czas jest najsurowszym z nauczycieli, z tego powodu, iż najpierw daje nam egzamin, a dopiero potem lekcje. W życiu jest zawsze tak, że najpierw musimy podjąć decyzje, a dopiero później dowiadujemy się, jakie konsekwencje niesie nasza decyzja.
Nie pędź, czas się nie kończy.
Nie mierz czasu godzinami, ale tym, co osiągnąłeś. Nie mierz dystansu kilometrami, ale tym, co pokonałeś. Nie mierz życia latami, ale tym, co zrobiłeś i kim jesteś.
Święci żyją swoim własnym czasem.
Mamy tak mało czasu dla nauki, a tyle na niewiedzę. Tyle na pokusy i tyle na zastanawianie się, które wybrać. Tak mało na miłość, a tyle na to, aby ją odrzucić.
Uciekając się do wyobraźni, uciekamy w czasie.
Jeśli boisz się przyszłości, to martwisz się o teraźniejszość w chwili obecnej.
Czas to królewski dar, którego nie można kupić, ale można go marnować. Nie pozwól stracić ani chwili, bo kiedy minie, nigdy więcej nie wróci.
