Taki jest świat: każdemu się wydaje, że jest lepszy od sąsiada.

 Są ludzie pozbawieni poczucia czasu. Chcą zrywać kwiaty, które się jeszcze nie stały kwiatami: i wtedy okazuje się, że nie ma kwiatów.

 Słowa obcych ludzi ranią wystarczająco mocno,
ale słowa tych, którym ufamy, są najgorsze.

 Nie można drugiego człowieka obserwować, nie działając
na niego. Staramy się,
by działanie to zawsze miało
znak dodatni.

 Zły to znak, jeżeli człowiek nie chce czy nie może świętować. Znaczy to, że przytłoczyły go obowiązki, albo kłopoty, albo strach, albo poczucie winy; i nie cieszy się już wolnością.

 O wielkich zmianach decydują małe epizody. Jedno spotkanie, jedna książka, jedna decyzja.

 Gaśniesz, bo wszystko ukrywasz, swoje emocje, problemy, swoją historię. Nie wiesz, kim jesteś, więc budujesz, nie czerpiąc z siebie.

 Człowiek jest najgorszym źródłem prawdy o sobie.

 Nie ma lustra, które by lepiej odbijało człowieka niż jego słowa.

 Umiarkowanie i praca są prawdziwymi lekarzami człowieka: praca wzmaga apetyt, zaś wstrzemięźliwość zabrania nadużywać go.