Gościu, siądź pod mym liściem, ...

 Kiedy ma się paskudną gębę, narzekanie na lustro jest zajęciem zupełnie jałowym.

 Chciałabym mieć własną wyspę i móc odpocząć od niektórych osób.

 O wielkich zmianach decydują małe epizody. Jedno spotkanie, jedna książka, jedna decyzja.

 W pewnym momencie trzeba przestać uciekać, odwrócić się i stawić czoło tym, którzy pragną twojej śmierci. Najtrudniej jest znaleźć w sobie odwagę.

 Są ludzie, co mówią wieloma językami obcymi i w żadnym z tych języków nie mają nic do powiedzenia. I tak samo są ludzie, co potrafią czytać w myślach, ale ani w ząb żadnej z tych myśli nie pojmą.

 Przecenianie możliwości danego człowieka może okazać się najdroższym ze wszystkich luksusów.

 Każdy wymysł jest wyznaniem,
każde kłamstewko intymną konfesją.

 Myślę, że wielu ludzi jest dobrych w większej ilości rzeczy, niż świat im daje okazji do zrobienia.

 Człowiek, który żyje jak zboże, staje się słomą historii.

 Z chwilą, gdy nienawidzimy jakiegoś
człowieka, nienawidzimy w jego obrazie
czegoś, co tkwi w nas samych. Nie oburza
nas bowiem coś, czego w nas samych nie ma.