Gdy odczuwamy brak samych siebie, ...

 Zwykli ludzie płacą tym, co robią,szlachetni tym, czym są.

 To dobrze, kiedy człowiek jest wrażliwy, ale wyobrażam sobie, że żyje się wtedy ciężko.

 Jestem strasznym nadwrażliwcem. Bycie nadwrażliwcem to chodzenie po cienkiej linie: jest euforia, czyli nagła radość z drobiazgów albo depresja, czyli załamanie i upadek. Niektóre rzeczy widzę trzy razy mocniej niż inni. Tak jak zauważam różne piękne sprawy, tak widzę syf, którego ludzie nie zauważają. Wrażliwość, która daje mi masę możliwości, musi ze mnie wyjść. Jak zaczynam ją w sobie kumulować, to jest źle.

 Ludziom można dawać szansę, kilka szans, sto, dwieście. Ale przychodzi moment, kiedy wyczerpują się baterie. Padają akumulatory wiary, że coś się zmieni na lepsze. Wtedy dojrzewamy do tego, że kolejna szansa nie zmieni biegu rzeki, nie przemówi do serca.

 Kiedy człowiek staje po stronie sprawiedliwości, zaczyna być bardzo samotny.

 Gościu, siądź pod mym liściem, a odpoczni sobie!

 Jak można być wolnym człowiekiem i żyć w klatce społecznych przesądów?

 Człowiek miarą wszechrzeczy.

 Dla innych jesteś zwykłym człowiekiem, którego mija się na ulicy. Dla mnie jesteś miłością, radością, całym moim światem i nadzieją na lepsze jutro.

 O wolności, jakież zbrodnie popełnia się w twoim imieniu!