Każde z nas kłamie.

 Również człowiek wewnętrzny posiada miejsca, gdzie nie może się sam podrapać.

 Wiersz jest jak twarz ludzka –
jest jednocześnie przedmiotem,
dającym się zmierzyć, opisać, skatalogować, i apelem.
Apelu można wysłuchać,
albo można go zignorować,
lecz trudno ograniczyć się do mierzenia go metrem. Trudno mierzyć wysokość płomienia przy pomocy szkolnej linijki.

 Marina powiedziała mi kiedyś, że wspominamy tylko to, co nigdy się nie wydarzyło.

 Czy kiedykolwiek ofiarujemy ludziom to, czego naprawdę chcą?

 Żeby głosić kłamstwo, trzeba systemu – profesorów, gazet, ideałów, promowanych bohaterów prasowych, itd. Ale żeby głosić prawdę, wystarczy jeden człowiek.

 Ciągle mamy nadzieję – i we wszystkich sprawach lepiej mieć nadzieję niż ją stracić.

 Są ludzie z którymi relacje się nie zepsują, nie ważne ile czasu się nie widzicie, ile czasu nie rozmawiacie, zajmują pewne miejsce w sercu i nic nie jest w stanie tego zniszczyć.

 Nikt nie może dać więcej od tego, co wszystko stracił.

 Prawdziwym kalectwem jest brak serca.

 Najstraszniejszy jest głupiec, który ma cokolwiek słuszności.