Człowiek ma w sobie zawsze dwa oblicza. Jedno z nich widać bardziej niż drugie, które tylko ostrożnie wygląda z wewnątrz, bojąc się, że zostanie spłoszone. Nie zawsze, to bardziej widoczne, ludzkie oblicze, jest tym obliczem prawdziwym. 

 Przyjaźń rodzi się w momencie, gdy jedna osoba mówi do drugiej:
"Co? Ty też? Myślałem, że tylko ja".

  Każdy z nas ma taką małą nadzieję na niemożliwe...

 Fundamentalnym faktem ludzkiej egzystencji jest człowiek z człowiekiem.

 Człowiek taki już jest. Zastępuje strachem większą część swoich emocji.

 Człowiek nie jest ani dobry, ani zły.

 Człowiek jest odpowiedzialny nie
tylko za uczucia, które ma dla innych,
ale i za te, które w innych budzi.

 Nadzieja –
siostra dobrych snów,
matka białych bzów,
zawsze młoda jak wiosenny nów.

 Wiem, że zawsze, kiedy czegoś
chcę, wystarczy trochę poczekać,
żeby o tym zapomnieć.

 Książka ożywa dzięki czytelnikowi. To on wlewa w nią życie, tworzy w wyobraźni scenę, na której żyją jej bohaterowie.