Może rzeczywiście dopiero po ciężkim kryzysie człowiek poznaje siebie naprawdę, może trzeba dostać w kość, żeby zrozumieć, czego właściwie chce się od życia.

 Człowiek jest uczniem, cierpienie jest jego nauczycielem.

 Człowiek ma w sobie zawsze dwa oblicza. Jedno z nich widać bardziej niż drugie, które tylko ostrożnie wygląda z wewnątrz, bojąc się, że zostanie spłoszone. Nie zawsze, to bardziej widoczne, ludzkie oblicze, jest tym obliczem prawdziwym. 

 To bardziej przerażające, niż gdyby ktoś obcy skradał się po korytarzach. Od obcego można uciec.
Nie można uciec od samego siebie.

 Inni nie mogą nam zabrać naszego szacunku do siebie, jeśli im go nie oddamy.

 Nie można człowieka pozbawić cząstki wolności, nie pozbawiając go wolności całkowicie.

 Człowiek jest zdumiewający, ale arcydziełem nie jest.

 Natura dała nam dwoje oczu, dwoje uszu, ale tylko jeden język, po to abyśmy więcej patrzyli i słuchali, niż mówili.

 Gdyby można było skrzyżować człowieka z kotem, skorzystałby na tym człowiek, a stracił kot.

 Nie jesteśmy, by spożywać urok świata, ale po to, by go tworzyć i przetaczać przez czasy jak skałę złotą.