Życie człowieka jest jak pudełko zapałek. Brać je zbyt poważnie ...

 Ludzie mają niewielkę możliwość wyboru: mogą tylko powtarzać to, co już zostało powiedziane. Ale to jest nasza natura, i nie możemy się od niej uwolnić.

 Życie to poszukiwanie stałości w zmienności, usiłowanie zrozumienia, potrzeba miłości, wartość pamięci, cierpienie z powodu przemijania, doświadczenie samotności i zdumienie nad tajemnicą bytu. Przy tym wszystkim trzeba mieć jakiś dystans, rozumieć groteskę bytu, umieć się śmiać.

 Istnieje tylko jeden rzeczywisty heroizm: zobaczyć świat takim, jakim jest i go kochać. Świat talentów, cierpień i szans.

 Przeto odrębność człowieka polega na pojmowaniu i osądzaniu idei ogólnych i wyciąganiu rzeczy nieznanych
z nauk i sztuk. To wszystko jest w mocy jednej duszy.

 Człowiek jest tylko krukadłem, na którym czas uderza swoim młotem, kształtując go według swojego widzimisię. To nie my kształtujemy czas, ale czas kształtuje nas, ukierunkowuje nasze losy i wypełnia naszą egzystencję swoim nieodwracalnym biegiem.

 Vanitas vanitatum et omnia vanitasmarność nad marnościami i wszystko marność.

 Cnotę widać wyraźniej w czynach niż w ich braku.

 Człowiek, który nie wie, co to jest życie, nie może wiedzieć, co to jest śmierć. Śmierć jest niewątpliwie wyzwoleniem dla wielu ludzi, za którą po tylu straszliwych cierpieniach powinni być wdzięczni.

 Ludzie są z natury egoiści, zorientowani na własne dobro. Jednak miłość społeczna jest podstawą cywilizacji i niewłaściwe jest, by zaniedbywać dobro swojego sąsiada. Choć trudno jest zbalansować te skłonności, to jest to podstawa moralności.

 Vince in bono malumzło dobrem zwyciężaj.