Ciemność wokół ciemność na mnie jeden wdech tysiąc spojrzeń milion ...

 Zasadnicza oznaka istnienia polega na tym, że teraz jest, jest teraz. Gdyby rzeczywistość mogła odwlec swoje istnienie na potem, nie istniałaby wcale.

 Wielu wie dużo, nikt wszystkiego.

 Niezależnie od kwestii godności własnej diabeł się cieszy, jak się człowiek spieszy.

 Kto znalazł Boga, znalazł także samego siebie.

 Istnienie człowieka jest niewytłumaczalne,
jest twórczym dziełem jego własnej twórczości.

 Czy może istnieć coś takiego jak miejsce, w którym nie ma nic? Czy nie jest tak, że to miejsce, w którym nie ma nic, musi teoretycznie zawierać coś, co pozwala stwierdzić, że tam nic nie ma?

 To, co jest niepojęte, nie istnieje dla człowieka. I to jest moja filozofia: jesteśmy częścią Wszechświata, a nie jego obserwatorami. Każda gwiazda, planeta i żyjący na niej organizm; duch, atomy, każda cząstka materii jest jedną i tą samą rzeczą: Wszechświatem.

 Każdy z nas nosi w sobie jakieś okaleczenie i jakąś ranę. Jest to rana naszej własnej samotności, od której usiłujemy uciec za pomocą wzmożonej działalności, telewizji i tysiąca innych rzeczy.

 Nie jesteśmy tym, co wiedzą o nas inni. Nie jesteśmy nawet tym, co sami o sobie wiemy. Jesteśmy tym, co sami o sobie myślimy.

 To nie jest rzecz trudna do zrozumienia, co jest; trudnym jest zrozumienie, co być oznacza.