Żeby "człowiek stawał się coraz bardziej człowiekiem, żeby bardziej "był", ...

 Bóg, którego można dotknąć, nie jest już Bogiem.

 Nie ma nic chwalebnego bez cnoty.

 Życie nie ma sensu wtedy, gdy zamykamy się w sobie samym, kiedy brakuje nam otwartości na to, co nieskończone - na innych ludzi i na byt. Prawdziwy sens życia jest w wyjściu poza siebie.

 Nie zalety ciała i majątek dają szczęście, lecz prawość charakteru i zalety umysłu.

 Nie istnieje nic, co mogłoby być doświadczone jako rzeczywistość obiektywna, z wyjątkiem naszego własnego procesu postrzegania. Każda rzeczywistość jest rzeczywistością subiektywną. Gdy zrozumiesz to, zrozumiesz, że we Wszechświecie nie ma obiektywnej rzeczywistości.

 Śmierć wcale nas nie dotyczy: gdy istniejemy, śmierci nie ma, gdy przychodzi, nas juz nie ma.

 Człowiek tworzący kulturę musi tkwić w kontekście, w jakim działa i nad jakim prowadzi namysł. Stale czyha na nas niebezpieczeństwo życia w laboratorium. Nasza wiara nie jest wiarą-laboratorium, lecz wiarą-drogą i wiarą historyczną. Bóg objawił się jako dzieje, nie jako kompendium oderwanych prawd. Boję się laboratoriów, bowiem tam wyabstrahowuje się problemy i zabiera je
do domu, żeby je udomowić, polakierować,
poza ich kontekstem.

 Człowiekiem jesteś, pewnie niewiele rzeczy rozumiesz. Ale to, co ci dano do pojęcia, staraj się pojąć tak dobrze, jak tylko potrafisz. Nic innego życie od ciebie nie domaga się w tej chwili.

 Najbardziej podstawowym sposobem poznania jest zmysł, który prowadzi do pamięci, a następnie, poprzez złożony proces logiczny, do doświadczenia, z którego wynika nauka. Nic bez czegoś jest nieosiągalne.

 (...) ten, który rabował,
zostanie zrabowany w odwecie.