Man ist, was man isst. Zarówno w odniesieniu do ciała, jak i do ducha. Toteż pilnuj swego ciała, ale przede wszystkim swojego umysłu. Zasada ta, to fundament filozofii, tajemnica istnienia.
Mędrcy głoszą, że prawda to powątpiewanie.
Wszechświat jest, obok sztuki, najpełniejszą treścią rozmową z samym sobą. Przywołuje w myśli obecność nieobecności, promieniuje w milczeniu, porusza w bezruchu.
Pięknym jest to, co wyobrażane jest bezpośrednictwa pojęciajako przedmiot powszechnego upodobania.
Mądry jest nie ten, który martwi się z powodu niedostatku, lecz ten, który cieszy się z tego co ma.
Komu tysiące lat nie mówią nic, niech w ciemności niewiedzy żyje z dnia na dzień.
Jedyny dramat człowieka to brak stosunku do wieczności, do tajemnicy bytu.
Wielka jest siła przyzwyczajenia.
Człowieka nie można do końca zrozumieć bez Chrystusa. A raczej: człowiek nie może siebie sam do końca zrozumieć bez Chrystusa. Nie może zrozumieć, ani kim jest, ani jaka jest jego właściwa godność, ani jakie jest jego powołanie i ostateczne przeznaczenie. I dlatego Chrystusa nie można wyłączać z dziejów człowieka w jakimkolwiek miejscu na ziemi.
Cóż nam bowiem pozostało z tych długich, bezkresnych przestrzeni, które przemierzaliśmy w defiladach, procesjach, pielgrzymkach, krucjatach i wyprawach, jeśli nie ten niewielki punkt w przestrzeni, który jestem ja sam, ja, ten jedyny punkt, na którym skupia się i koncentruje cała masa mojej świadomości rzeczywistości.
