"So tell me when my sigh is over
You’re the reason why I’m close
Tell me when you hear me falling
There's a possibility it wouldn’t show "
Gdybyśmy mieli jasne i zdrowe pojęcie o rzeczywistości naszego istnienia i postaci świata, tożsamość tej postaci ze stanem snu wydawałaby nam się zupełnie niewątpliwa.
Nie ma człowieka, który by mógł powiedzieć swojemu bliźniemu: Jestem ważniejszy od ciebie, jestem górą, ty jesteś dołem, bo człowiek zawsze ma obowiązki wobec innych, jest zawsze sługą, nawet kiedy jest panem.
Śmierć wcale nas nie dotyczy: gdy istniejemy, śmierci nie ma, gdy przychodzi, nas juz nie ma.
Ból jest pozbawiony zdolności ubierania się w słowa. Między uczuciem a jego artystyczną ekspresją istnieje stan częściowego nieporozumienia i wewnętrznego sprzeczania się.
Vanitas vanitatum et omnia vanitasmarność nad marnościami i wszystko marność.
Wciąż mówisz, ale jesteś niezauważony. Krzyczysz, a oni i tak nie słyszą. Wewnętrzny ból cię niszczy. Jeżeli to miłość to po prostu jej nie chcę.
To ty dajesz moc
demonom,
które zwalczasz.
Istnienie jest zawsze o tyle samotne, że nie można przeniknąć do istnienia innego bytu, poznać go od wewnątrz, z jego własnego punktu widzenia. Jedyną możliwość stanowi empatia, ale i ona nie jest doskonała, ani nie dowodzi obiektywnej prawdy o innym bycie.
Wiecie czemu niektórzy ludzie się nie uśmiechają .
- Boją się ?
- Coś się stało ?
- Są bite
