Gdy dwaj robią to samo, to nie jest to samo.
Sztuka życia polega na tym, aby przekształcać problemy w wyzwania oraz neutralizować cierpienie poprzez zmienianie naszego stosunku do niego.
Nigdy nie wątpi ten tylko, kto nic nie wie.
Oto czym jest prawda: nie jest ona czymś, co narzuca się nam, jak prawo grawitacji. Domyślność, pomysłowość, gotowość do zmiany zdania, ciekawość, niechęć do ostatecznych definicji, umiejętność rezygnacji z łatwo dostępnej odpowiedzi na rzecz dalszego szukania - oto cechy, które są wartościowsze niż wiedza, które sama wiedza jest bezużyteczna.
Komu za bardzo zależy na rozumieniu tego, co inni o nim mówią, ten jest zawsze niepewny swoistego sposobu bycia, staje się jak przekupny aktor, który wszędzie nosi maskę i ukrywa swoje prawdziwe oblicze. On sam nie wie, czym jest, a zna siebie jedynie z lakonicznych ocen innych.
Sztuka życia polega na tym, aby żyć w zgodzie z naturą, a przede wszystkim z własną naturą. Nie można na siłę przekształcać własnej jaźni, ale można, a nawet trzeba, usprawniać ją, oczyścić, doskonalić. Sztuka życia polega również na umiejętności wyboru celów: żadne bogactwa, honor, władza nie mogą zastąpić wartości, jaką jest rozwinięcie własnych wewnętrznych możliwości.
Jest cechą głupoty dostrzegać błędy innych, a zapominać o swoich.
Trzeba strasznie dużo przeżyć, żeby dało się powiedzieć: to nic.
Zawsze myliłem, a prawie zawsze miałem złudzenia. Nigdy – nie mam nadziei. Życie to choroba śmiertelna, która przenosi się przez stosunek płciowy. Zrozumiałem to doskonale, kiedy byłem jeszcze mały. Niedługo potem zrozumiałem też coś, co nażycie mnie przerażało: człowiek jest sam.
Nasz niemal natychmiastowy zapomnienie o teraźniejszości żyje w każdym niewidzialnym punkcie czasu, którego jesteśmy świadomi, długość 'punktu' jest taką, jaką ją sami definiujemy.
