Była z Polski, być może tam wyczynia się takie hece.

 Świat jest dziwny i nic, co nam się przydarza, nie jest przypadkowe.

 Trzeba strasznie dużo przeżyć, żeby dało się powiedzieć: "to nic".

 Wszędzie można pewnego dnia stracić dom, więc wszędzie są bezdomni.

 Życie w samotności to według mnie najgorsze, co może spotkać człowieka. Mimo tych wszystkich kryzysów, cichych dni, nieustannego dostosowywania się, lęku przed rozłąką, życia pełnego zmartwień i udręki, nie wiem,
czy życie byłoby dla mnie coś warte.

 Szczęście to kwestia wyboru.

 - Hej, ehm, przepraszam, że zawracam ci
głowę, ale szukam przyjaciółki - mówi.
- Nie widziałaś jej? Taka drobna, ciągle
płacze, dużo mówi uczuciach. - Zamknij się, Kenji. - Czekaj! - woła. - To ty.

 Chcę, by mój świat był twoim, a
twój moim. Na tym polega przyjaźń.

 Szkoda czasu na wewnętrzny chaos.

 (...) kosmos bezsenności jest wielowarstwowy i literacki.

 Wszystkie triumfy i katastrofy tego świata ludzie powodują nie dlatego, że
są z gruntu źli albo z gruntu dobrzy, lecz dlatego, że są z gruntu ludźmi.