Jej ciche „dzień dobry” zabrzmiało jak „przepraszam, że żyję”.

 Gdyby ludzie słuchali się żon, na świecie nic by się nie działo.

 Słuchaj mnie uważnie, panie Garron,
bo właśnie mówię ci, że cię kocham.

 - Hej, ehm, przepraszam, że zawracam ci
głowę, ale szukam przyjaciółki - mówi.
- Nie widziałaś jej? Taka drobna, ciągle
płacze, dużo mówi uczuciach. - Zamknij się, Kenji. - Czekaj! - woła. - To ty.

 Podobno myślenie daje niekiedy oszałamiające rezultaty...

 Nawet w stuprocentowym ideale można znaleźć rysę.

 Miłość i nienawiść
są obliczami tego samego.

 Płacz nadchodzi z wieczora, a rankiem okrzyk radości.

 Mnóstwo się marnuje, a zwłaszcza masa słów, z których budujemy nasze prawdy.

 Ale nawet jeśli nie mamy wpływu na to, skąd pochodzimy, do nas należy wybór, w którą pójdziemy stronę.

 Nie przestaje się kochać człowieka tylko dlatego, że coś w życiu spieprzył.