Zawsze ulega się urokowi tajemnicy. Pomimo niedorzeczności sytuacji.

 Dom tworzą ludzie, a nie ściany.

 Życie daje drugą szansę tylko
tym, którym nigdy nie stworzyło

pierwszej. Właściwie jest to szansa z drugiej ręki, której ktoś nie potrafił wykorzystać,
ale lepsze to niż nic.

 Myślę, że od pierwszej sekundy
przyciągnęło mnie do niego coś innego.
To coś kryło się w jego uśmiechu, znałam
to, znałam cholernie dobrze. To samotność.

 Stuknie furtka, załomoce serce (...)

 Ludzie, których się kocha, nigdy
naprawdę nie umierają, żyją, dopóki się
o nich pamięta, dopóki są w twoim sercu.

 Koniec końców od miłości do nienawiści jest tylko jeden krok.

 Potężni są już tacy. Czerpią swoją siłę ze słabości innych.

 Zadziwiające – czuć, że jest się maleńką, żyjącą istotą, wciśniętą miedzy dwa urwiska ciemności. Jak ludzie mogą wytrzymać życie? Najwyraźniej trzeba się do tego urodzić

 Czas być może leczy, ale nie przynosi zapomnienia.

 Trzeba wszystko uporządkować. Musisz się
zdecydować, czego chcesz się trzymać.
Musisz wiedzieć, co trwa, a co przeminęło.
I czasami ustalić, czego nigdy nie było.
I musisz sobie pewne rzeczy odpuścić.