Smutek to ściana między dwoma ogrodami.

 Pasujemy do siebie idealnie. Ten związek nie wymagałby od nas żadnego wysiłku - bycie razem byłoby dla nas równie naturalne, co oddychanie.

 Jesteśmy jak otwarcie i zamknięcie cudzysłowu, jak cudze słowa dożywotnio
na siebie skazane. Więźniowie życia, którego żadne z nas nie wybrało.

 (...) najprawdziwsze szczęście unosi się na powierzchni kryjącego się pod nim smutku.

 W rzeczywistości czas nie mija. My mijamy.

 Czym jest kłamstwo? Prawdą w masce.

 Jestem przygotowana na niewyobrażalny
koszmar, jednak rzeczywistość jest jeszcze gorsza.

 Powoli zbliżało się rozstanie, które
przeczuwałam każdą komórką mojego
ciała. I właściwie chciałam umrzeć,
żeby o tym nie myśleć.

 Lepszy martwy bohater niźli żywy tchórz.

 Ale człowieka trudno zmienić, prawda?

 Tak już jest z marzeniami, życie podcina im skrzydła.