Zawiść. To cecha ludzi ograniczonych i jednocześnie chorobliwie ambitnych.

 Miłość pozostawia ślad, który niełatwo wymazać.

 Często bywa tak, że największy spokój ducha daje nam poddanie się.

 Czas – to ta niewidzialna istota, która wszystko rujnuje, bez wyjątku, a gdy już to zrobi, zniknie, zostawiając po sobie tylko pustkę i zapach zapomnienia.

 Chyba w żadnym innym uczuciu
ludzie nie mijają się tak często, jak w
tym. W gęstwinie słów, gestów, spojrzeń
najtrudniej odnaleźć te, które są potrzebne.

 Zawsze jest tak, że z końcem czegoś rodzi się nowa nadzieja.

 W dzisiejszych czasach ludzie zbyt wiele myślą i niepotrzebnie wszystko analizują.

 Wolność to wielkie brzemię,
niezwykłe i trudne do zrozumienia
dla ducha. Nie jest łatwa. Nie jest darem otrzymanym, lecz dokonanym wyborem.

 Odwieczne pytanie: kto przechodzi
większe katusze, człowiek w kiepsko zawiązanym krawacie czy ludzie skazani na jego widok?

 Uczucia są nieme. Nie umieją mówić ani dobierać słów.

 Lepsza czysta fantazja niż gęsta mgła.