Nadzieja czyni nas niewolnikiem, rozpacz – wolnym człowiekiem.
Rzecz w tym, pani MacDonagh, że
kosmos jest takich rozmiarów, jakie
jest w stanie objąć pani umysł. Toteż niektórzy ludzie żyją w niezwykle
małych światach, a niektórzy w świecie niekończących się możliwości.
Niewiele jest powodów, żeby mówić
prawdę, za to jest ich bez liku, żeby kłamać.
Ból przynosił jej ukojenie.
W tangu bowiem nigdy nie chodzi o jedno. Chodzi o wszystko.
Ten, kto chce wspiąć się na szczyt góry, nie może cofać się przed jej wielkością.
Człowiek wyruszył na spotkanie innych
światów, innych cywilizacji, nie poznawszy
do końca własnych zakamarków, ślepych dróg, studni, zabarykadowanych, ciemnych drzwi.
Musimy umierać spektakularnie, żeby umierać przyzwoicie
Uciekając tylko mnożymy problemy.
Umieranie nie może być aż tak złe. Wielu się to udało i nigdy nie wrócili, żeby się poskarżyć.
