W oczach tkwi siła duszy.

 Gdzieś w środku, na dnie duszy, wyrosła we mnie myśl, że skoro już spostrzegłem, że nie jestem tym, za co siebie uważałem, to teraz powinienem poszukać prawdziwego „ja”. Przyznam, że w głębi siebie poczułem jakieś wytchnienie. To zrozumienie przyniosło mi ulgę.

 Każda dusza ma swoje światło życia, każdą duszę wypełnia nadzieja, z niej czerpiemy siłę.

 Cały świat jest straszliwie przepełniony wspomnieniami
tej, która istniała i którą stracił.

 Smutek odurza jeszcze mocniej niż nadzieja.

 I niech Bóg da (...), żeby już zawsze tak było... Z tobą i przy tobie (...).

 Bo ból był czymś wspaniałym, rozkosznym, pięknym, chociaż strasznym.

 Nasze wspomnienia są jedynym świadectwem życia i czynów tych, którzy odeszli.

 Żyjemy i umieramy, a cała reszta to tylko złudzenie. Całe to gadanie o uczuciach i wrażliwości to jedno wielkie kurze łajno. Zmyślone, subiektywne, emocjonalne brednie. Nie ma duszy. Nie ma Boga.
Są tylko decyzje, choroby i śmierć.

 Człowiek jest tylko człowiekiem, gdy ukierunkowuje swój wysiłek na osiągnięcie niemożliwego. Wtedy zaczyna żyć, naprawdę żyć.

 Nikt nie powinien rozstawać się z drugą osobą, kiedy świeci słońce.