Prosiłeś mnie, tato: Kiedy umrę, przypnij mnie do nieba.

 Jego domknięte wokół niej ręce to
było jedyne bezpieczne miejsce na ziemi.

 Wybaczyć nie oznacza zaakceptować.

 Ale czy ktoś kiedyś powiedział, że życie jest zwyczajne?

 Szczęście nie mieszka długo pod tym samym adresem.

 Ludzie są skomplikowani. Pewnych rzeczy nie można zrozumieć, patrząc tylko na fakt. Każda osoba ma swoją historię, a w niej znajdziemy przekonania, które kształtowały ją na przestrzeni lat. Maszyna rozumie tylko dane wejściowe, ale człowiek jest o wiele więcej niż zbiór danych wejściowych.

 A ja byłam gotowa mu
wybaczyć. Gotowa zrobić wszystko,
byle przeczołgać się z powrotem
przez czas i przestrzeń i cały równoległy wymiar egzystencji,
żeby tylko znów być z nim.

 Szczęście. Proste jak szklanka,
jak czekolada albo kręte jak ścieżki serca. Gorzkie. Słodkie. Żywe.

 Czasem trzeba odłożyć na bok własne pragnienia, by służyć wyższym celom.

 Człowiek rzucony w przepaść spada albo lata.

 Oplatam się ciasno ramionami, aby nie rozpaść się na kawałki.