Prosiłeś mnie, tato: Kiedy umrę, przypnij mnie do nieba.

 Książką można czytelnikowi głowę,
owszem przemeblować o tyle, o ile
jakieś meble już w niej przed lekturą stały.

 Jest coś cudownego w bólu głowy,
który przeszedł. Szkoda, że to uczucie
tak szybko znika i nie można się nim
cieszyć każdego dnia przez resztę życia.

 Kto nie rozumie historii, jest skazany
na jej powtarzanie. A kiedy historia się powtarza, to stawka jest podwójna.

 Słowa ograniczają, czasami milczenie bywa wymowniejsze i zawiera w sobie więcej treści.

 Nie uśmiechała się, nie znała smaku uśmiechów.

 - Nie zabijaj mnie, tato, zanim mnie ocalisz.

 To, czego tak bardzo się boicie, tkwi w was samych.

 Symptomy miłości są identyczne z objawami cholery.

 Życie to nie albo-albo. Życie się stopniuje.

 Dobrze się myśli tak wcześnie rano...