Mam już wszędzie siniaki, tak się biję z myślami.

 Nie należy do nas decydować o tym, co mamy zrobić ze światłem, które dostaliśmy. To jest nasze wyzwanie, jak ten czas wykorzystamy.

 Smutne to czasy gdy łatwiej
rozbić atom niż pokonać przesąd.

 Życie w samotności to według mnie najgorsze, co może spotkać człowieka. Mimo tych wszystkich kryzysów, cichych dni, nieustannego dostosowywania się, lęku przed rozłąką, życia pełnego zmartwień i udręki, nie wiem,
czy życie byłoby dla mnie coś warte.

 Czas nas ulecza, ale olbrzymie są jego żniwa. Zbiera, co dojrzałe, ale i to, co dopiero miało zakwitnąć. Czas nie zna względu. Nie szanuje wspomnień, nie ceni chwil ulotnych.

 Kiedy posiadamy niewiele, to i chcemy niewiele,
wszyscy jesteśmy równi, niczego sobie nie zazdrościmy.

 Nie do ciebie należy odbieranie życia.

 Oddech jednego człowieka, niby nic, a przecież to wszystko.

 Widzisz, dajesz się złapać przeszłości i stajesz się bezużyteczny w teraźniejszości.

 Aby się uczyć,trzeba być pokornym. Lecz życie jest wielkim nauczycielem.

 Zawsze trzeba skończyć, choćby nie wiem co. Taka jest zasada.