Kiedy osoba, którą kochasz umiera, zabiera ze sobą część ciebie.

 Może kiedy nie ma się do kogo wracać,
łatwiej jest znieść,że świat idzie z dymem.

 Trzeba żyć, jakbyśmy mieli umrzeć jutro; a pracować, jakbyśmy mieli żyć wiecznie. Właśnie o to w życiu chodzi, aby adamaszek nie wyrósł zadość na mgle.

 Samotność jest jak ogród w którym dusza usycha, a kwiaty przestają pachnieć.

 Najbardziej gorzkie łzy ronimy
w żalu po słowach nigdy
niewypowiedzianych
i gestach nieuczynionych.

 W pośpiechu nie docenia się cudów.

 Przez życie trzeba przejść z godnym przymrużeniem oka, dając tym samym świadectwo nieznanemu stwórcy, że poznaliśmy się na kapitalnym żarcie,
jaki uczynił, powołując nas na ten świat.

 Może to nie jest pozór. Może
wszystko jest takie, jak wygląda. I to,
czym jesteśmy dla ludzi, jest ważniejsze, niż to, czym jesteśmy we własnych oczach.

 Jako motyw zemsta jest o wiele bardziej przewidywalna niż ambicja.

 A z pustką, którą w sobie
nosisz, gdzie do tej pory zaszłaś?

 Nie zrozumiesz, nie zrozumiesz tego nigdy. Twoje pojęcie o czymś, jest tylko twoim pojęciem o tym. Twoje wyobrażenie o sobą, o innych, o wszystkim będzie zawsze tylko wyobrażeniem.