Żeby przeżyć, decydujemy się na współpracę. Na wzajemną akceptację.

 Ale taki już jest człowiek: ceni naprawdę tylko to, czego nie ma.

 Przez nędzę ludzie nie tylko umierają, ale co gorsza, – czynią się złodziejami, fałszerzami, mordercami; nędza demoralizuje – to znaczy prowadzi do niemoralności, do upadku wszelkiej cnoty.

 Potrzeba smutku stała się nałogiem w miarę niszczycielskiego działania lat.

 Ciemność jest tania.

 Gniew nigdy nie jest ślepy. Pozwala się skupić.

 Dojrzałość- powiada Bokonon- jest gorzkim rozczarowaniem, na które nie ma lekarstwa, chyba, że uznamy za jakieś lekarstwo śmiech.

 Ale na uczucia nie ma rady, one są i wymykają się wszelkiej cenzurze.

 Gdzie kończy się
rozwaga, a zaczyna chciwość?

 Człowiek nigdy nie jest tak bardzo sam, jak kiedy jest sam z sobą. Wówczas jest mu najgorzej, bo jest pomieszany sam w sobie, przekreślony. Kiedy jest sam, jest dwóm: temu, kim jest, i temu, kim nie jest.

 Strach jest szybszy od palącego się lontu.