Życie to jeden wielki, śmierdzący bajzel i na tym polega jego piękno.
Czas nas ulecza, ale olbrzymie są jego żniwa. Zbiera, co dojrzałe, ale i to, co dopiero miało zakwitnąć. Czas nie zna względu. Nie szanuje wspomnień, nie ceni chwil ulotnych.
To niemożliwe, a co więcej - nieprawdopodobne.
To dziwne, że mózg potrafi widzieć rzeczy, których serce nie potrafi zaakceptować.
Nie, to nie jest tak, że umieramy za jednym razem, umieramy o siebie kawałek po kawałku, każdego dnia jesteśmy mniej sobą i więcej - kimś innym.
Kiedy już trochę żyjesz na tym świecie, zaczynasz widzieć różne rzeczy.
Słowa obcych ludzi ranią wystarczająco
mocno, ale słowa tych, którym ufamy, są najgorsze.
Nasze życie jest takie dziwne, podróżujemy po całym świecie w pogoni za marzeniami.
Czasem jesteśmy stawiani w pewnych sytuacjach żeby zaszła jakaś zmiana.
Sądzę, iż miarą poezji, a może i religii, jest miłość człowieka do człowieka, którą one budzą.
