W twoich oczach dostrzegłam smutek i osamotnienie. Chciałam cię uzdrowić, być balsamem na twoje rany, opatrunkiem i antidotum na nieszczęścia. Zawsze próbowałam naprawić twoje życie. Wciąż to robię. To moja pięta achillesowa.
Mury wznosi się nie bez powodu.
Wyrastają nie po to, by nas powstrzymać.
Wyrastają po to, by nam pokazać, jak
bardzo czegoś pragniemy.
A ja mam dłonie smutne jak opuszczone gniazda.
Dlaczego zawsze trzeba dokonywać wyboru? Życie było ciągiem ograniczeń.
Czasami wolałbym żyć samotnie i umrzeć w samotności. Tak by było fair.
Kto sam zdradza, ten łatwo uwierzy w zdradę innych.
Zaczęło się to, kiedy byłem dzieckiem. Pojawił się zbędny dorosły.
Jest jeszcze wiele historii do opowiedzenia, ran do wyleczenia
oraz toastów, które należy wznieść.
Niech wam wystarczy wierzyć, że tak jest, a nie dociekać, dlaczego jest.
Niektórzy ludzie, podobnie jak niektóre zabawki, przychodzą na świat ze skazą.
W pewnym stopniu jesteśmy podobni
do zepsutych zabawek.
