(...) znów przypłynęła do mnie fala wielkiej tęsknoty za tobą i od kilku dni paraliżuje mnie i nie daje o niczym innym myśleć. Tu kiedyś wypadł mi talerz z rąk, bo nagle zjawiłeś się w moich oczach. A wczoraj, wyobraź sobie, założyłam bluzkę na lewą stronę. I przecież przeglądałam się w lustrze przed wyjściem. Ale jakbym nie widziała w nim siebie.
Żyjemy pod dyktatem pragnień innych ludzi.
I zniknął. O tym, że w ogóle tutaj był świadczyły zaparowane od naszych oddechów szyby.
Kto czyta, nie kłamie – przynajmniej w tym samym czasie (…).
Nie wierz w proroctwo, dopóki nie przyniesie owocu.
Jeśli to czytasz, prawdopodobnie zostałam już pochowana w Martwym Lesie. Proszę, najdź mnie.
Trzeba się zdobyć na odwagę, żeby uwierzyć.
To, co pisarz zawiera w swoich książkach, jest zapisem w języku serca, języku duszy.
Kiedy nagle znika ktoś bliski, nawet ludzie bez wyobraźni są w stanie wymyślić tysiąc straszliwych scenariuszy albo, co jest jeszcze gorszą torturą, tysiąc powodów do nadziei.
Co dziecko, którym byłeś, pomyślałoby o dorosłym, którym się stałeś?
