Ogień nie wie, kogo połyka.

 Ta miłość jest tak intensywna, że w ogniu, który pali się we mnie, wszystko, co mam, może zostać spalone.

 A jak wyjdzie śmiesznie? Ludzie się pośmieją i koniec. Wielkość nie boi się śmieszności.

 Ludzie nie potrafili przeniknąć wzrokiem iluzji, lecz wyczuwali ją.

 A może nie trzeba mówić? Może trzeba coś zrobić?

 ,,Jestem taki sam jak inni – kiedy się skaleczę krwawię..."

 Nie jestem chora, ja tylko wiem że życie nie jest warte życia.

 Nieskończona przyszłość sprawia, że zyskanie znaczenia w taki sposób staje się niemożliwe.

 Wiesz, takie chwile są jak srebrne okruchy szczęścia. Trzeba je skrzętnie zbierać i cieszyć się, że w ogóle są.

 Nic tak nie łączy ludzi jak rozpacz. Nic tak nie zbliża nas do siebie jak smutek.

 I niestraszny mi strach, nie pozwolę mu już sobą rządzić. To strach powinien się mnie bać.