To sztuka wiedzieć, kiedy należy przestać.

 To nie publiczność podąża za nami, tylko my podążamy nieświadomie za publicznością.

 Człowiek jest tym, za kogo się uważa.

 Lecz rzeka wciąż płynie za progiem, a świat czeka na zewnątrz. To świat, w którym musimy żyć.

 Nikt nie czuje się tak silnie osadzony w życiu, a jednocześnie tak bardzo poza nim, jak starzy ludzie z małych miast, z tych brzydkich, brudnych ulic, ziejących udręką.

 Siedzę w domu, piję szkocką i myślę o tobie.

 Są pytania, których próbuję nie zadawać, i sprawy, o których usilnie stara się nie mówić.

 Nie jest łatwo uwolnić się od nitek prawdziwej miłości, gdy raz się przez nią przejdzie, jak przez pajęczą sieć.

 Nikt z nas nie jest niegroźny.

 Życie to koło, jego jedynym zadaniem jest się toczyć i zawsze wraca do punktu wyjścia.

 I choć wydaje ci się, że było źle i jest źle, nie oszukuj się - może być jeszcze gorzej.