
To sztuka wiedzieć, kiedy należy przestać.
To sztuka wiedzieć, kiedy należy przestać.
To nie publiczność podąża za nami, tylko my podążamy nieświadomie za publicznością.
Człowiek jest tym, za kogo się uważa.
Lecz rzeka wciąż płynie za progiem, a świat czeka na zewnątrz. To świat, w którym musimy żyć.
Nikt nie czuje się tak silnie osadzony w życiu, a jednocześnie tak bardzo poza nim, jak starzy ludzie z małych miast, z tych brzydkich, brudnych ulic, ziejących udręką.
Siedzę w domu, piję szkocką i myślę o tobie.
Są pytania, których próbuję nie zadawać, i sprawy, o których usilnie stara się nie mówić.
Nie jest łatwo uwolnić się od nitek prawdziwej miłości, gdy raz się przez nią przejdzie, jak przez pajęczą sieć.
Nikt z nas nie jest niegroźny.
Życie to koło, jego jedynym zadaniem jest się toczyć i zawsze wraca do punktu wyjścia.
I choć wydaje ci się, że było źle i jest źle, nie oszukuj się - może być jeszcze gorzej.