Myślenie jest grą. Powaga tej gry jest wymiarem ludzkiej egzystencji.

 Ten, kto kopie dół dla innych, sam w niego wpada.

 Nawet cudze szczęście zaczęło mnie wkurzać.

 Żyję więc jak więzień własnego ciała, nie mogąc uciec przed torturami, które sobie zadaje.

 Skrył łzy gdzieś głęboko, tkwiły tam i gryzły jak drobinki szkła.

 Pazerność jest tą cechą u ludzi, na którą zawsze można liczyć.

 Nikt nie ucieknie przed swym przeznaczeniem.

 To marzenia dają nam siłę, by iść dalej.

 Nie można trzymać życia w klatce.

 Ale pamiętaj, że gałąź, która się nie ugina, pierwsza złamie się w czasie burzy.

 Upokorzające przeżycia potrafią wyssać z człowieka pewność siebie, tak jak sól wysysa wilgoć ze ślimaka.