Chciałbym, żeby przydarzyła mi się jakaś przygoda. W życiu dzieje się tyle rzeczy. Może się i dzieje, ale ja wciąż czekam. Wydaje mi się że rzeczy, na które czekam, dzieją się bardzo wolno, a gdy nastąpią nie są takie, jak sobie wyobrażałem.
Potrafimy tylko wznosić pomniki coraz większe, coraz wyższe, ale pamiętać - pamiętać już nie umiemy.
I chociaż ostatnio straciłem miłość, nie miałem poczucia przegranej.
Szczęście jest wszędzie, w zasięgu ręki, dla tego, kto chce je widzieć.
Nie, nie ma żadnej nadziei. Naprawi mnie tylko mogiła.
Nigdy to takie ostateczne słowo.
Gdyby słodycz naszego życia nie przemijała, nie byłaby słodyczą.
Każdy z nas potrzebuje podtrzymującej psychoterapii, jaką jest przyjaźń.
Na życie bowiem, podobnie jak na obrazy, należy patrzeć z odległości czterech kroków.
Zdumiewa mnie dziś, jak wiele sobie dawaliśmy, gdy mieliśmy niewiele. Jak naturalne było, że się prosi, dostaje, dziękuje i odwzajemnia.
Nie było nigdy takiego wielkiego dobra, aby nie trzeba było za nie zapłacić ofiarą i odwagą.
