[...] bałem się pogryzienia przez chorą na wściekliznę rzeczywistość, strzaskania iluzji, romantyzmu utopionego w ostatnich złotówkach, dylematach - cola czy chleb.
Lekcja od gwiazdy rocka: Jeśli
twoja gitara nie stroi, też śpiewaj
fałszywie, byle razem z nią.
Miłość wymuszona nie jest żadną miłością.
Niewielu ludzi ma w sobie dość wytrwałości, aby kochać bez cienia zachęty...
Mnie trzeba oswajać latami przyjaźni lub szaleńczym opętaniem.
On kocha mnie, a ja kocham jego, coś równie pięknego nie zdarza się codziennie.
Pisanie na temat muzyki jest jak tańczenie na temat architektury.
Jednostka to milion ludzi podzielony przez milion.
Lecz on siedział, a siedząc siedział i siedział jakoś tak siedząc, tak się zasiedział w siedzeniu swoim, tak był absolutny w tym siedzeniu, że siedzenie, będąc skończenie głupim, było jednak zarazem przemożne.
Moja miłość do Lintona jest jak liście w lesie.
Wiem dobrze, że czas ją zmieni, tak jak zima zmienia wygląd lasu. Moja miłość do Heathcliffa jest jak wiecznotrwała ziemia pod stopami, nie przykuwa oka swoim pięknem, ale jest niezbędna do życia. Nelly, ja i Heathcliff to jedno.
Jest zawsze, zawsze obecny w moich myślach – nie jako radość, bo i ja nie zawsze jestem dla siebie radością, ale jako świadomość mojej własnej istoty.
