Trzeba coś kochać, żeby to znienawidzić.

 Nie wierzę w twoje oczy, jak się nie wierzy w niebo.

 Nie marnuj czasu na poszukiwanie przeszkody: być może nie istnieje.

 Żyję wśród ludzi, którzy za paczkę sprasowanych myśli zdolni są oddać nawet życie.

 A w podzięce dam
Ci swe serce.

 Chcę czegoś wszystkiego czegokolwiek, jakkolwiek, ile tylko się da.

 Trzeba więc pilnować, by kultura pielęgnowała dobroć, nie nienawiść.

 I choć każdy z nas ma swoją własną wolę, jesteśmy wszyscy razem z tą samą prędkością unoszeni w dół strumienia czasu.

 Kiedy się traci kontrolę nad sobą, traci się jakąkolwiek godność.

 Samotność to balsam nieoceniony dla mego skołatanego serca.

 Daj Boże, żeby wszystko bolało tylko tak, jak uderzenie w twarz.