Jest we mnie coś, co nie do końca odpowiada ogólnie przyjętym normom, zasadzie „w zdrowym ciele zdrowy duch”. Pociągają mnie nie te rzeczy, co trzeba: lubię pić, jestem leniwy, nie mam boga, polityki, idei ani zasad. Jestem mocno osadzony w nicości, w swego rodzaju niebycie, i akceptuję to w pełni. Nie czyni to ze mnie osoby zbyt interesującej. Nie chcę być interesujący, to zbyt trudne.
Samotność…
Odnoszę wrażenie, że to milczenie z samym sobą.
Mówienie do nikogo, patrzenie na nic, brak wszystkiego i niczego. Po prostu jest się w pustce i z tej pustki nie wyprowadzą mnie żadne drzwi, nawet otwarte…
Odwaga to kontynuowanie, po uświadomieniu sobie...
Nie ma nic, co kiedykolwiek brałbym na serio. Jedyne co biorę na serio, to mój konflikt ze światem.
Życie to gra hazardowa dla odważnych.
Słów w sercu nie da się odebrać.
Patrz w tę stronę życia i ludzi, z którymi chcesz się identyfikować.
Umrzeć zawsze się zdąży.
Polityczni mówcy są jak automaty:
górą wrzuca się pół myśli,
a dołem wychodzi całe zdanie.
Większość ludzi, którzy nie spełniają swoich marzeń ponosi porażkę nie przez brak możliwości, a przez brak zaangażowania.
Czasami jest dużo sensu w nonsensie, jeśli zechce się go poszukać.
