Tak naprawdę sam nie wiem, czego chcę. Ale mam nadzieję, ...

 Nie wiem, czego mi brak, myślę, że (…) prostoty. Zaplątana jestem, zakomplikowana i okropnie zamknięta. Może też nigdy nie miałam poczucia, że dotknęłam dna […] Jeśli człowiek tego doświadczy, staje się wolny, bo nie boi się już niczego…

 Zeszłej nocy wykrwawiałem się na śmierć na jej tarasie. Mógł mnie uratować ktokolwiek. Dziś pragnąłem czegoś więcej niż ocalenia.

 Śmieszne jest to tylko wtedy, kiedy się gada wzniośle, a myśli przyziemnie.

 Szukaj dróg ale by wiodły wypełniaj je własną treścią.

 Pragnęłam mieć go blisko, jak najbliżej. Nawet przez myśl mi nie przeszło, że mogłabym zgodzić się na jego odejście...

 Wjeżdżam ekspresem Alzheimera do Królestwa Demencji.

 Złudne nadzieje są bardziej niebezpieczne od strachu.

 Życie jest krótkie, a człowiek kłóci się o bzdety. Dziś myślę: „Po co?”. Trzeba było mówić więcej dobrych słów. Zostaje żal do siebie i czasu.

 Jak można zadawać ból osobie, którą się kocha bardziej niż siebie samego?

 Jedną z największych zagadek bytu jest to, że przez wiele miesięcy czy nawet lat człowieka może nie spotkać nic ciekawego, a potem w ciągu kilku godzin, a nawet minut zdarza się coś, co wywraca wszystko
do góry nogami.