To moje życie, nie twoje. Sama piszę instrukcję obsługi.

 Klasyka: to książki, które ludzie chwalą, ale których nie czytają.

 ...życie kończy się wtedy, kiedy nie masz do kogo powiedzieć: Pamiętasz?

 Samotność to balsam nieoceniony dla mego skołatanego serca.

 Ludzie o ciasnych umysłach zawsze atakowali to,
co nie mieściło się w granicach ich pojmowania.

 Wbrew pozorom mam odrobinę delikatności i jej używam.

 Zasługujemy tylko na to, na co zapracujemy.

 Czas zmarnowany nie istnieje we wspomnieniach.

 Przeżyłam, bo kiedyś ktoś mi pomógł. - Peeta kieruje spojrzenie na butelkę w moich dłoniach, a ja już wiem, że on również pamięta ten dzień".

 Słowa to ptaki, które wzbijają się do lotu i pokazują nieprzyjacielowi, gdzie się ukrywasz.

 Żałowanie niczego nie odmieni.