Prawdy największe są też banalne.

 Ludzie nie chcieli dokonywać wyborów, czuć ciężaru odpowiedzialności, pragnęli zrzucić na kogoś to brzemię życia. Pytali dosłownie o wszystko. (...) Dawałam im to, czego pragnęli. Nadzieję. Na miłość, dziecko, zdrowie, szczęśliwą rodzinę, na pieniądze, szacunek w pracy, godną starość, wnuki, dom, ogród, basen, szczęście. Nie wierzyli w Boga. Nie wierzyli w siebie. Nie wierzyli ludziom, z którymi mieszkali pod jednym dachem. Wierzyli tarotowi.

 Gdy człowiek opowiada się po którejś ze stron, zawsze wybiera tę niewłaściwą.

 Bo to jest piekło, a ja w nim tkwię.

 Myśli się materializują, więc na nie uważajcie.

 "Pozwól odejść ze swojego życia tym, którzy nie doceniają ile dla nich robisz".

 Czas jest zmienny. Żeby istniało życie, to, co trwa, musi przemijać.

 Prawda jest jak przykrótki koc, pod którym marzną stopy.

 Ojciec za pieprz życia uważał miłość w wielorakiej postaci.

 Pluń na wszystko, co minęło: na własną boleść i na cudzą nikczemność... Wybierz sobie jakiś cel, jakikolwiek i zacznij nowe życie.

 Jeśli się umie szukać, to w każdej szafie można zmaleźć trupa.