Z książką w ręce po prostu lepiej mi się oddycha.

 Nic dziwnego. Diabeł dba o swoich.

 Dzielenie się opowieściami o tych, co odeszli, pozwala nam zatrzymać ich przy sobie.

 Nikt nigdy nie zabłądził na prostej drodze.

 Tak właśnie toczy się życie: dzień za dniem, posiłek za posiłkiem, ból za bólem, oddech za oddechem.

 Świat stoi na oszustwie, a życie jest złudzeniem.

 Wiara czyni cuda lecz tylko walka daje efekty.

 Każda dusza promienieje Bożym światłem.

 Ubogi mało ma przyjaciół.

 Ale w tej chwili wszystko wygląda dziwnie, zupełnie jakbym nie nalezała do tego miejsca. A najgorsze, że czuję, że jest takie miejsce, do ktorego należę, tylko zwyczajnie nie umiem go odnaleźć.

 Dla człowieka, który dysponuje tylko młotkiem, wszystko, co spotyka zaczyna wyglądać jak gwóźdź.