Strachem można zmusić człowieka do wszystkiego poza samodzielnym myśleniem.

 Kiedy nie masz dość siły, by wymusić posłuszeństwo, to z definicji jest prośba.

 Zaraz zrobimy kawę.
Wprawdzie nie mam kawy, filiżanek i pieniędzy, ale od
czego jest nadrealizm, metafizyka, poetyka snów.

 Jeszcze zdążymy naszą miłością siebie zachwycić,
Siebie zachwycić i wszystko w krąg.

 Człowiek szybko przyzwyczaja się do dobrego.

 Nie ma ucieczki od bólu; trzeba go oswoić, żeby nie dokuczał.

 – Co ty ze mną robisz? – spytał wrony.
Uczę cię latać.
– Ja nie potrafię latać!
Właśnie teraz lecisz.
– Ja spadam!
Każdy lot zaczyna się spadaniem.

 Kiedy płaczę, często zdarza mi się myśleć, że jestem głupcem.

 -Płakałeś?
-R o n i ł e m łzy. Nie płakałem.

 Żyję w pożyczonym czasie. [David Webster]

 Przykuwa mnie tu niewidzialny łańcuch: nadzieja, że mnie pani pokocha.