To, co nazywam mną, jest jak pudełko ukryte w drugim pudełku.
Nasza przeszłość ma taki ciężar, jaki jej nadamy.
Nigdy nie rozumiemy miłości innych.
Więcej jest we mnie romantyczki niż realistki, zdecydowanie wybieram ślepą wiarę zamiast chłodnej logiki.
Czasami, żeby zrobić pierwszy krok, potrzebna jest czyjaś pomoc.
Mężczyźni dojrzewają do szóstego roku życia, potem tylko rosną. Zresztą nie wszyscy.
Każdy człowiek ma jakąś przeszłość, to oczywiste. Wyobrażam to sobie jako naszyjnik z pereł, ciąg nawleczonych na nitkę wydarzeń.
Humor i cierpliwość to dwa wielbłądy, na których można przemierzyć wszystkie pustynie.
Największym skarbem człowieka jest życie. Trzeba przez nie przejść tak, by nie zranić drugiego człowieka, bo jutro możemy już nie mieć okazji powiedzieć “Przepraszam”.
Książki kochają każdego, kto je otwiera, dając mu poczucie bezpieczeństwa i przyjaźni, niczego w zamian nie żądając. Książki nigdy nie odchodzą, nawet wtedy gdy się je źle traktuje.
