O tym co się widzi, decyduje wnętrze tego, który patrzy.

 Chciałam, żeby mnie pragnął, nawet jeśli nie mogliśmy nic z tym zrobić.

 Bardziej niż umrzeć, chciałem tylko jednego: żyć.

 Liczą nas jak złoto, traktują jak gówno.

 Wszystko zaczyna wyglądać inaczej, zupełnie jakbym wyszedł z jaskini Platona. Jest jasno i trochę kłuje - światło w oczy, a świat w serce.

 Istnieją rzeczy, których można się nauczyć nawet od zmarłych.

 I to co było słodkie, pachnie kwaśno. Pachnie trucizną.

 Noc niesie ukojenie i dodaje nam sił. W obliczu jej ogromu nasze codzienne zmartwienia pierzchają jakby zawstydzone swą małością.

 Trzeba w ogóle mieć serce, żeby można je było złamać.

 Że słońce wstanie, to pewne. Niepewne jedynie jest to, czy my wstaniemy, aby je powitać.

 Ponieważ [...] większość ran zadają nam najbliżsi, związek z drugim człowiekiem jest też miejscem, w którym najlepiej się one goją [...].