Wichry są w mojej garści; ode mnie zależy pęd nawałnic.

 Za dużo chcemy ogarnąć rozumem. Powinniśmy pamiętać o sercu.

 Ostatecznie reguły są po to, by je łamać.

 Chciałabym wypłakać się w jego oczy.

 I niestraszny mi strach, nie pozwolę mu już sobą rządzić. To strach powinien się mnie bać.

 Musisz iść naprzód: nie ma innej drogi. Musisz iść naprzód niezależnie od tego, co się dzieje.

 Twierdził, że ręka Boga widoczna jest w otaczającym nas porządku natury.

 - Tris, dlaczego mnie nie zastrzeliłaś?
- Nie mogłam. To byłoby tak, jakbym zastrzeliła siebie.

 Wobec płaczu każde słowo jest nieme, żeby nie powiedzieć upadłe.

 Jakby kiedyś jego anioł stróż zdecydował raz na zawsze: będziesz miał lepiej od innych.

 Mam wrażenie, że poranki klaszczą. Żeby mnie obudzić.