Cierpienie jest na pewno rodzajem sensu. Bezsens przecież nie boli. ...

 (...) na radość życia składają się takie właśnie drobiazgi, a nie rzeczy wielkie.

 Stworzyć niezbity fakt z pajęczyny domysłów.

 - Rose jest twarda. Poradziłaby sobie.
- Nie widziałeś, jak cierpiała – odparła z uporem. –
Płakała.
- I co z tego? Wszyscy czasem płaczą. Ty również.
- Ale nie ona.

 Po cholerę dręczyć się spoglądaniem na zakazany owoc, zwłaszcza gdy owoc ten ochoczo spada w obce ramiona.

 W mroku dzieją się ciekawe rzeczy... czasami.

 Nie masz numerka w systemie - nie ma cię na świecie...

  Przez kilka kolejnych dni odkrywam, dlaczego za symbol miłości uznaje się serce. Naukowo rzecz biorąc, kocha się przecież mózgiem.
A jednak nikt nie rysuje pofalowanych półkul mózgowych, gdy jest zakochany. Teraz wiem dlaczego. Bo gdy się cierpi z miłości, naprawdę boli w klatce piersiowej.
To jest prawdziwy, fizyczny ból.
Albo może raczej okropny ciężar.

 Wszystko jest prawdziwe, jeśli wierzy w to wystarczająca ilość ludzi.

 Od dzisiaj jestem pokryta teflonem - wszystko po mnie spływa, nic nie zostaje.

 Lepiej jest sto łez otrzeć jak jedną wycisnąć.